Kobieta stworzona przez Magdę

(mikroplagiat -
wiersz złożony
z fragmentów twórczości
Magdaleny Kuśmirek)


kobieta nie z tej ziemi

padnijcie na kolana
albowiem słodka jest chwila
u jej stóp

kocha kochać
silna i piękna
w oczach rozbłyskują gwiazdy
jest obietnicą nieba
pułapką kwantową
drogą mleczną
tysiącem wyzwań i cnót

nad jej czołem
kłębią się zwoje myśli
zmącone pytajnikami bystrych oczu
pieści wzrokiem słowa rozedrgane

niektórych myśli się wstydzi
od stóp do koniuszków uszu
ale niecałkiem
wolałaby umrzeć przelotnie
albo zrozumieć całym ciałem
nawet jeśli ich nie wypowie

ma długie włosy
czasami ma ciemne
innym razem jest blondynką
i włosami rozjaśnia przyszłość
przybierając jesienne kolory

wiatr wokół jej włosów
ma nierealne kształty
masuje ramiona

jej piękne wypukłości
pachną kobietą
to zapach płodności
w długiej roztrzepotanej sukni
pachnie wiosną

ze względu na lekkość bytu
waży tyle co nic
jak figurka z wosku
albo kot

chciałaby żyć pełnią życia
pieści wzrokiem nieśmiertelność
przytula do ciebie nagie ciało
podczas gorących pocałunków
i wtedy chciałbyś umrzeć

po zaćmieniu słońca
szuka zagubionej siebie
drżąca jest jej delikatność i nieśmiała
wiecznie niespełniona
wybucha wiosną
w ciepłym puchu

gdy spijasz słowa z jej rozchylonych ust
i dotkniesz jej smutku
jest bardzo malutka i miękka
łabędzia szyja
spory biust
delikatne dłonie
talia osy
krągły brzuch

gdy czuje na sobie dotyk dłoni
ona płacze
w upojeniu
kołysze się w objęciach
wstydzi się
nie są to łzy
na jesienne dżdżyste wieczory
to tylko wilgoć na skórze

domaga się tulenia
cały świat przykłada do
pulsujących wraz z oddechem
miodnych piersi
ciepłych w dotyku
pachnących mlekiem kokosowym
i trochę białą herbatą

jest całkiem wyrozumiała
wszystko rozumie jak kobieta
swoją historię spisuje wiecznie piórem
na wyczerpanym papierze
albo na pogryzdanych kartkach

przyłoży cię do piersi
słodkie są jej pocałunki
a kiedy zatęsknisz do zespolenia ciał
poczujesz wiecznie niespełnienie
zapłaczesz z bólu
zrozumiesz czym jest jedność

ma tylko jedną ostrą krawędź
niemego buntu
którą rżnie czasoprzestrzeń
wzniecając popiół i kurz

przy niej nie odróżnisz wczoraj
od dzisiaj i jutra
to się wszystko skończy
rozłupane na dwie części

kobieta nie z tej ziemi
może być taka jak zechcesz
jak ty zechcesz

jesteś kreatorem

skalgo, 10 lutego 2015 r.



http://www.skalgo.5v.pl